Η χαρά του Ευαγγελισμού μας

 

Η χαρά του Ευαγγελισμού μας

Η εορτή του Ευαγγελισμού κατά τη διάρκεια της Μ. Σαρακοστής δίνει την αίσθηση του προ – Πάσχα. Η κατανυκτική ατμόσφαιρα υποχωρεί και μένει η χαρά της μεγάλης γιορτής. Γι’ αυτό άλλωστε γίνεται και «κατάλυσις ιχθύος». Τα τροπάρια, οι πανηγυρισμοί και ό,τι άλλο συνθέτει μια Θεομητορική εορτή σπάζουν το πένθιμο των ημερών και μας προσφέρουν τη δυνατότητα να χαρούμε τον Ευαγγελισμό, όπως και η λέξη σημαίνει, ως ευχάριστη αγγελία – είδηση ότι γεννιέται, έρχεται Αυτός που θα λυτρώσει τους ανθρώπους από τα δεσμά του θανάτου, της φθοράς και της αμαρτίας.

Η παρουσία της Εθνικής εορτής καλύπτει, για κάποιους, την Εκκλησιαστική. Εγώ θα έλεγα την συμπληρώνει, για μας τους Ορθόδοξους Έλληνες. Ένα έθνος, σκλαβωμένο και ταλαιπωρημένο, αλλ’ όχι μίζερο, δέχεται το ευχάριστο μήνυμα της παλιγγενεσίας του, της ελευθερίας του. Δεν είναι σημαντικό αυτό;

Όμως ό,τι σημαντικό και να σημαίνει Εκκλησιαστικά ή Εθνικά μια εορτή, αν σε προσωπικό επίπεδο δεν λέει τίποτε, παύει να έχει αξία προσωπική κι άρα ουσιαστική. Όπως  ένας που απολαμβάνει την αξία της ελευθερίας και έχει τα ανθρώπινά του δικαιώματα δεν μπορεί να κατανοήσει τον φυλακισμένο, έτσι κι ο φυλακισμένος είναι ο μόνος που μπορεί να καταλάβει τη σημασία της ελευθερίας και να χαρεί βαθειά, όταν την αποκτήσει.

Κάπως έτσι, κι ίσως πιο πολύ, κατανοείται το «απ’ αιώνος απόκρυφο μυστήριο» που φανερώνεται με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Ευρισκόμενους μέσα στο χάος που μας έριξε η πτώση, έρχεται ο Λυτρωτής και μας ανεβάζει στο Φως Του! Ζώντας στα δεσμά του χώρου και του χρόνου, έρχεται Εκείνος που τα συντρίβει και μας ελευθερώνει!

Όλα τα πιο πάνω θα φαντάζουν κάπως ωραία, αλλά όχι θέματα που αφορούν άμεσα την καθημερινότητα, τη ζωή μας. Όμως δεν μπορεί να πει το ίδιο όποιος εβίωσε το Άδη του εαυτού του, τη σκλαβιά των παθών του·όποιος, στην πορεία της ζωής του, έζησε την απελπισία από την αμαρτία του και τον πόνο από τη μοναξιά σ’ όλη της την έκταση. Αυτός γνωρίζει τι σημαίνει χάος και τι σημαίνει θάνατος. Γι’ αυτόν η χαρούμενη είδηση, ο Ευαγγελισμός του, είναι η στιγμή που μέσω κάποιου τρόπου εβίωσε στην καρδιά του την αγάπη του Θεού που τον ελευθέρωσε και τον ανέστησε.

Έτσι, για άλλους χριστιανούς ο Ευαγγελισμός θα είναι μια γιορτή που σπάζει τη ρουτίνα και την  πένθιμη πορεία της Μ. Σαρακοστής, για άλλους όμως θα είναι πηγή χαράς μεγάλης, γιατί θα γίνεται υπόμνηση της προσωπικής τους λύτρωσης. Το Εκκλησιαστικό γεγονός γίνεται προσωπικό και η χαρά αυξάνει.

Κανείς δεν μπορεί να χαρεί τον Παράδεισο μες την καρδιά του τόσο, όσο αυτός που βίωσε την Κόλαση.

Κανείς δεν μπορεί να ευχαριστήσει το Θεό τόσο, όσο αυτός που κατάλαβε την αδυναμία του και αφέθηκε στα χέρια του Θεού και λυτρώθηκε, όπως και κανείς δεν απολαμβάνει τη γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου τόσο, όσο αυτός που ένιωσε μέσα του το Πνεύμα το άγιο να τον «καθαρίζει από κάθε κηλίδα» και το Χριστό «κατοικούντα και μένοντα εν τη καρδία αυτού».

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Εκκλησιαστική Κοινότητα Αγίου Γεωργίου Μακρή
άπό

Ελληνικές παροιμίες γιά τόν μήνα Μάρτιο

* Aκόμη και στις δεκαοχτώ έχει το μάτι του ανοιχτό.
* Aκόμη στις δεκαοχτώ, ψοφάει η πέρδικα στ' αυγό. Λένε και στις τριάντα, μα δεν ηξεύρω γιάντα.
* Aν κάνει ο Mάρτης δυο νερά κι ο Aπρίλης πέντε - δέκα, να δεις το κοντοκρίθαρο πως στρίβει το μουστάκι, να δεις και τις αρχόντισσες πως ψιλοκλεισιρίζουν, να δεις και τη φτωχολογιά πως ψιλοκοσκινάει.
* Mάρτης άβροχος, μούστος άμετρος.
* Mάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης.
* Mάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης. Και σαν τύχει και θυμώσει, μες στο χιόνι θα μας χώσει.
* O Mάρτης το πρωί χιόνισε, κι ο γάιδαρος ψόφησε (από το κρύο). Το μεσημέρι βρώμισε (από τη ζέστη), και το βράδυ τον πήρε το ποτάμι (από τη βροχή).
* O Μάρτης ο κλαψόγελος.
* Tο Mάρτη ξύλα φύλαγε, μην κάψεις τα παλούκια.
* Αλί στα μαρτοκλάδευτα και τ’ απριλοσκαμένα [δηλ. Το Μάρτη δεν πρέπει να κλαδεύεται τίποτα και τον Απρίλη να σκάβεται η γη]
* Αλί στα Μαρτοκλάδευτα και τ’ Απριλοσκαμένα.
* Αν κάνει ο Μάρτης δυο νερά κι ο Απρίλη άλλο ένα, χαρά σε εκείνον το γεωργό Που’ χει στη γη σπαρμένα.
* Αν κάνει ο Μάρτης δυο νερά, κι ο Απρίλης άλλο ένα, χαρά σε εκείνον το ζευγά που 'χει πολλά σπαρμένα.
 
* Από Μάρτη καλοκαίρι κι από Αύγουστο χειμώνα.
* Από Μαρτιού πουκάμισο, κι απ' Αύγουστο σεγκούνι.
* Απρίλης έχει τα χάδια κι ο Μάρτης τα δαυλιά.
* Βροντή Μαρτιού, φίλεμα με καρύδια.
* Και σαν τύχει και θυμώσει, μες στο χιόνι θα μας χώσει.
* Κάλλιο Μάρτης καρβουνιάρης, παρά Μάρτης λιοπυριάρης.
* Κάλλιο Μάρτης στα δαυλιά, παρά στα προσηλιακά.
* Κάλλιο Μάρτης στις γωνιές παρά Μάρτης στις αυλές [δηλ. Καλύτερα το Μάρτη να ‘χει κρύο παρά ζέστη]
* Καλοκαιριά της Παπαντής, μαρτιάτικος χειμώνας.
* Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή;
* Μάρτη και Σεπτέμβρη ίσια τα μεσάνυχτα [:ισημερία]
* Μάρτης άβρεχτος, μούστος άμετρος [δηλ. όταν ο Μάρτης δεν έχει βροχές, ωφελούνται πολύ τα αμπέλια]
* Μάρτης βρέχει, θεριστάδες χαίρονται.
* Μάρτης βρέχει; Ποτέ μην πάψει.
* Μάρτης βροχερός, θεριστής κουραστικός.
* Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης.
* Μάρτης δίμουρος. Μάρτης πεντάγνωμος.
* Μάρτης έβρεχε, θεριστής εχαίρονταν.


* Μάρτης έβρεχε, Θεριστής τραγούδαγε.
* Μάρτης έβρεχε, θεριστής χαιρότανε.
* Μάρτης είναι, χάδια κάνει, πότε κλαίει, πότε γελάει.
* Μάρτης κλαψής, θεριστής χαρούμενος.
* Μάρτης πουκαμισάς, δεν σου δίνει να μασάς.
* Μη σε γελάσει ο Μάρτης και χάσεις την ημέρα [δηλ. μη νομίσεις ότι ο καιρός θα είναι κακός όλη την ημέρα και δεν πας στη δουλειά σου]
* Μη σε γελάσει ο Μάρτης το πρωί και χάσεις την ημέρα.
* Ξύλα φύλαγε τον Μάρτη, να μην κάψεις τα παλούκια.
* Ο Αύγουστος για τα πανιά κι ο Μάρτης για τα ξύλα.
* Ο ήλιος του Μαρτιού, τρυπάει κέρατο βοδιού.
* Ο καλός Μάρτης στα κάρβουνα, κι' ο κακός στον ήλιο.
* Ο Μάρτης εδιαλάλησε, μικρά μεγάλα πάνω [δηλ. μεγαλώνουν όλα τα φυτά]
* Ο Μάρτης έχει τ' όνομα, κι ο Απρίλης τα λουλούδια.
* Ο Μάρτης ο πεντάγνωμος ώρα στον ήλιο, ώρα στον τοίχο [δηλ. εκεί που κάθεσαι στον ήλιο, πιάνει κρύο και πας δίπλα στο τζάκι]
* Ο Μάρτης ο πεντάγνωμος, εφτά φορές χιόνισε και πάλι το μετάνιωσε που δεν εξαναχιόνισε!
* Ο Μάρτης το πρωί πηλά (λάσπες) και το βράδυ χώματα (το πρωί βρέχει και μέχρι το βράδυ έχει στεγνώσει).
* Ο Μάρτης ως το γιόμα ψοφάει το βόδι (από το κρύο) κι ως το βράδυ το βρωμίζει (από τη ζέστη).
* Ο Μάρτης ώρα βρέχει και χιονίζει κι ώρα μαρτολουλουδίζει.
* Όλες του Μάρτη φύλαγε και τ' Απριλίου τις δώδεκα, ότι ακόμη και στις δεκαοχτώ πέρδικα ψόφησε στ' αβγό.
* Όλοι οι μήνες καιν τα ξύλα και ο Μάρτης τα παλούκια.
* Οπού ‘χει κόρη ακριβή, του Μάρτη ήλιος μην τη δει.
* Οπόχει κόρην ακριβή, το Μάρτη ήλιος μην τη δει.
* Σαν ρίξει ο Μάρτης δυο νερά κι Απρίλης άλλο ένα χαράς σ' εκείνο το ζευγά που ‘χει πολλά σπαρμένα.
* Σαν ρίξει ο Μάρτης μια βροχή κι Απρίλης άλλη μία, να δεις κουλούρες στρογγυλές και πίττες σαν αλώνι.
* Τα λόγια σου είναι ψεύτικα σαν του Μαρτιού το χιόνι, που το ρίχνει από βραδύς και το πρωί το λιώνει.
* Τα παλιά παλούκια καίει, τα καινούρια πάει και φέρνει.
* Το Μάρτη ξύλα φύλαγε κι άχερα των βοδιώνε και λίγα ξυλοκέρατα να δίνεις των παιδιώνε.
* Το Μάρτη τον πεντάγνωμο οπού γελά και κλαίει, Θα τόνε τιμωρήσουμε ψέματα να μη λέει.
* Το Μάρτη φύλαε άχερα, μη χάσεις το ζευγάρι.
* Τον Μάρτη κι αν τον αγαπάς φίλο μην τον κάνεις.
* Τον Μάρτη χιόνι βούτυρο, μα σαν παγώσει μάρμαρο.
* Του Mάρτη του αρέσει, να είναι πάντα στο διπλό, μια στις δέκα να έχει ήλιο, και τις άλλες ξυλιασμό.
* Του Μάρτη και του Τρυγητή ίσα τα ημερόνυχτια.
* Του Μάρτη ο ήλιος βάφει, και πέντε μήνες δεν ξεβάφει.
* Του Μάρτη οι αυγές με κάψανε, του Μάη τα μεσημέρια.
* Τσοπάνη μου την κάπα σου, το Μάρτη φύλαγε την.
* Φύλαξε τα παλούκια σου να μη στα φάει ο Μάρτης.
πηγή

ΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.
Ἀλλ' ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
άπό

Ακάθιστος ύμνος ονομάζεται γενικά κάθε ορθόδοξος χριστιανικός ύμνος ο οποίος ψάλλεται από τους χριστιανούς πιστούς σε όρθια στάση. Έχει επικρατήσει όμως να λέγεται έτσι ένας ύμνος («Κοντάκιο») της Ορθόδοξης Εκκλησίας προς τιμήν της Θεοτόκου, ο οποίος ψάλλεται στους ναούς τις πέντε πρώτες Παρασκευές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τις πρώτες τέσσερις τμηματικά, και την πέμπτη ολόκληρος. Είναι ένας ύμνος που αποτελείται από προοίμιο και 24 οίκους (στροφές) σε ελληνική αλφαβητική ακροστιχίδα, από το Α ως το Ω (κάθε «οίκος» ξεκινά με το αντίστοιχο κατά σειρά ελληνικό γράμμα).

Ο Ακάθιστος ύμνος θεωρείται ως ένα αριστούργημα της βυζαντινής υμνογραφίας. Είναι γραμμένος πάνω στους κανόνες της ομοτονίας, ισοσυλλαβίας και εν μέρει της ομοιοκαταληξίας. Η γλώσσα του είναι σοβαρή και ποιητική και πλουτίζεται από κοσμητικά επίθετα και πολλά σχήματα λόγου (αντιθέσεις, μεταφορές, κλπ). Το θέμα του είναι η εξύμνηση της ενανθρώπισης του Θεού μέσω της Θεοτόκου, πράγμα που γίνεται με πολλές εκφράσεις χαράς και αγαλλίασης, οι οποίες του προσδίδουν θριαμβευτικό τόνο.άπό