Η θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, είναι μια από τις μεγαλύτερες εορτές του εκκλησιαστικού εορτολογίου, γι’ αυτό άλλωστε και προηγείται νηστεία και προσευχή, ώστε οι Χριστιανοί να προετοιμαστούν, ψυχικά και σωματικά για να την εορτάσουν, όπως θέλει ο Θεός. Η κοσμοσυρροή των ανθρώπων αυτήν την ημέρα, αλλά και όλες τις άλλες που προηγήθηκαν στις παρακλήσεις, δείχνει ότι τους συγκινεί βαθύτατα το πρόσωπο της Παναγίας μας.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι θεομητορικές γιορτές του χριστιανισμού είναι ημερολογιακά κατανεμημένες ανάλογα με τον ετήσιο κύκλο της παραγωγικής διαδικασίας. O κύκλος της βλάστησης και κυρίως του σιταριού κλείνει τον Δεκαπενταύγουστο, την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όταν καταναλώνονται όσα έχουν παραχθεί κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Την πρώτη του Αυγούστου, του πιο πλουσιοπάροχου μήνα του χρόνου ξεκινάει η νηστεία. Οι μέρες πριν από τον Δεκαπενταύγουστο είναι μέρες περισυλλογής και προετοιμασίας για τη μεγάλη γιορτή.
Έχοντας χαρακτηριστεί πολλές φορές «μικρό Πάσχα», ο Δεκαπενταύγουστος γιορτάζεται σε όλη τη χώρα με πανηγύρια τα οποία εκτός από εκδηλώσεις πίστης αποτελούν και έντονο επικοινωνιακό γεγονός κατά το οποίο πραγματοποιείται ανταλλαγή δώρων, αγοραπωλησίες προϊόντων και μεγάλο φαγοπότι.
Στην ακολουθία του παρακλητικού κανόνα, παρακαλούμε την Παναγία να μεσιτεύει στον Υιό της για να εξαλείψει το πλήθος των αμαρτιών μας. «Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις, ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων», ψάλλουμε και παρακαλούμε την Παναγία να μας οδηγήσει σε μετάνοια.
Η Παναγία μας δείχνει τον δρόμο προς τον ουρανό. Με τις αρετές της γίνεται το φωτεινό παράδειγμα. Η αγκαλιά της χωρά όλον τον κόσμο, ειδικά όσους την επικαλούνται με πίστη.