Πάσχα
Το Πάσχα είναι η μεγαλύτερη γιορτή των Ορθόδοξων Χριστιανών (κινητή), κατά την οποία τιμάται η ανάσταση του Χριστού.
Η ετυμολογία της λέξης συνδέεται με την ετυμολογία της ομώνυμης εβραϊκής γιορτής. Επειδή οι Εβραίοι το Πάσχα γιορτάζουν την έξοδο του λαού τους από την Αίγυπτο και την διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας η λέξη συσχετίζεται ετυμολογικά με την εβραϊκή «πεσάχ» και αυτή με τη σειρά της με την αιγυπτιακήν «πισάχ».Και οι δυο σημαίνουν «πέρασμα». Είτε το πέρασμα (διάβαση) της Ερυθράς Θάλασσας, είτε το πέρασμα (προσπέρασμα) των σπιτιών των Εβραίων από τον άγγελο του Θεού τους που εξολόθρευε τα πρωτότοκα αγόρια των Αιγυπτίων. Αν και από κάποια χωρία της Παλαιάς Διαθήκης φαίνεται ότι το Πάσχα πιθανόν να είχε προέλευση παλαιότερη από την εποχή της Εξόδου από την Αίγυπτο. Κατά συνέπεια ενισχύεται η υπόθεση της αιγυπτιακής προέλευσης της λέξης.
Στην ελληνική γλώσσα η λέξη εμφανίζεται κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους (μετάφραση των Εβδομήκοντα, Έξοδος ΙΒ’, 21, 48 και αλλού) και αργότερα στη Καινή Διαθήκη (το δείπνο του Πάσχα, Ευαγγέλιον κατά Ματθαίον κστ΄ 17, 19 κι αλλού).
Το παρωχημένο ρήμα «πασχάζω» σημαίνει «εορτάζω το Πάσχα», αλλά και «τρώω αρτυμένα φαγητά», όπως είναι τα πασχαλινά. Στον Εκκλησιαστή, εκτός από το πασχάζω, απαντώνται και οι λέξεις «πασχάλιος»(αυτός που ανήκει στο Πάσχα), πασχάλιος εορτή και «Πασχαλικοί» (οι αφοσιωμένοι στη τήρηση του Πάσχα).
Στην εκκλησιαστική ορολογία το εβραϊκό Πάσχα ονομάζεται Νομικόν Πάσχα ή Φάσκα και το χριστιανικό Καινόν Πάσχα (νέο Πάσχα).
Το Πάσχα είναι η μεγαλύτερη γιορτή των Ορθόδοξων Χριστιανών (κινητή), κατά την οποία τιμάται η ανάσταση του Χριστού.
Η ετυμολογία της λέξης συνδέεται με την ετυμολογία της ομώνυμης εβραϊκής γιορτής. Επειδή οι Εβραίοι το Πάσχα γιορτάζουν την έξοδο του λαού τους από την Αίγυπτο και την διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας η λέξη συσχετίζεται ετυμολογικά με την εβραϊκή «πεσάχ» και αυτή με τη σειρά της με την αιγυπτιακήν «πισάχ».Και οι δυο σημαίνουν «πέρασμα». Είτε το πέρασμα (διάβαση) της Ερυθράς Θάλασσας, είτε το πέρασμα (προσπέρασμα) των σπιτιών των Εβραίων από τον άγγελο του Θεού τους που εξολόθρευε τα πρωτότοκα αγόρια των Αιγυπτίων. Αν και από κάποια χωρία της Παλαιάς Διαθήκης φαίνεται ότι το Πάσχα πιθανόν να είχε προέλευση παλαιότερη από την εποχή της Εξόδου από την Αίγυπτο. Κατά συνέπεια ενισχύεται η υπόθεση της αιγυπτιακής προέλευσης της λέξης.
Στην ελληνική γλώσσα η λέξη εμφανίζεται κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους (μετάφραση των Εβδομήκοντα, Έξοδος ΙΒ’, 21, 48 και αλλού) και αργότερα στη Καινή Διαθήκη (το δείπνο του Πάσχα, Ευαγγέλιον κατά Ματθαίον κστ΄ 17, 19 κι αλλού).
Το παρωχημένο ρήμα «πασχάζω» σημαίνει «εορτάζω το Πάσχα», αλλά και «τρώω αρτυμένα φαγητά», όπως είναι τα πασχαλινά. Στον Εκκλησιαστή, εκτός από το πασχάζω, απαντώνται και οι λέξεις «πασχάλιος»(αυτός που ανήκει στο Πάσχα), πασχάλιος εορτή και «Πασχαλικοί» (οι αφοσιωμένοι στη τήρηση του Πάσχα).
Στην εκκλησιαστική ορολογία το εβραϊκό Πάσχα ονομάζεται Νομικόν Πάσχα ή Φάσκα και το χριστιανικό Καινόν Πάσχα (νέο Πάσχα).
Λαμπρή
Πολύ συνηθισμένη λέξη για το Πάσχα στη νεοελληνική γλώσσα είναι η Λαμπρή. Προέρχεται από την έκφραση της μεσαιωνικής ελληνικής «Λαμπρά (ή Λαμπρή) Κυριακή» που σήμαινε τότε το Πάσχα, και με ουσιαστικοποίηση του θηλυκού του επιθέτου λαμπρός προήλθε η δική μας Λαμπρή.
Το επίθετο λαμπρός ή λαμπερός δηλώνει αυτόν που είναι γεμάτος φως, που εκπέμπει λάμψη. Αναφέρεται σε πολλούς μεσαιωνικούς συγγραφείς όπως «Λαμπρή» ή «Λαμπρά Κυριακή», (Θεόδωρος Πρόδρομος), «ήλθε η Λαμπρά, το Πάσχα» (Mαρίνος Tζάνες Mπουνιαλής, Ο Κρητικός Πόλεμος ) και «της ἀγίας Λαμπράς» (N.Γ. Πολίτης, 1911).
Υπάρχει μια παλιά έκφραση «τα λαμπρόσχολα», δηλαδή οι εορταστικές μέρες του Πάσχα, η Διακαινήσιμος, η εβδομάδα μετά το Πάσχα (Mαρίνος Tζάνες Mπουνιαλής, Ο Κρητικός Πόλεμος ). Σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη λαμπριάτικος για κάτι που αναφέρεται στη Λαμπρή, στο Πάσχα, δηλαδή ο πασχαλιάτικος π.χ. λαμπριάτικο αυγό, λαμπριάτικο αρνί, λαμπριάτικη λαμπάδα. Το επίρρημα λαμπριάτικα σημαίνει κατά τη διάρκεια της μέρας της Λαμπρής. Πολύ γνωστό είναι το έξοχο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη Εξοχική Λαμπρή (1890), αλλά και ο Λαμπριάτικος Ψάλτης.
«Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα·ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν, καὶἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, Χριστὸς ὁΘεός, ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας».
Πολύ συνηθισμένη λέξη για το Πάσχα στη νεοελληνική γλώσσα είναι η Λαμπρή. Προέρχεται από την έκφραση της μεσαιωνικής ελληνικής «Λαμπρά (ή Λαμπρή) Κυριακή» που σήμαινε τότε το Πάσχα, και με ουσιαστικοποίηση του θηλυκού του επιθέτου λαμπρός προήλθε η δική μας Λαμπρή.
Το επίθετο λαμπρός ή λαμπερός δηλώνει αυτόν που είναι γεμάτος φως, που εκπέμπει λάμψη. Αναφέρεται σε πολλούς μεσαιωνικούς συγγραφείς όπως «Λαμπρή» ή «Λαμπρά Κυριακή», (Θεόδωρος Πρόδρομος), «ήλθε η Λαμπρά, το Πάσχα» (Mαρίνος Tζάνες Mπουνιαλής, Ο Κρητικός Πόλεμος ) και «της ἀγίας Λαμπράς» (N.Γ. Πολίτης, 1911).
Υπάρχει μια παλιά έκφραση «τα λαμπρόσχολα», δηλαδή οι εορταστικές μέρες του Πάσχα, η Διακαινήσιμος, η εβδομάδα μετά το Πάσχα (Mαρίνος Tζάνες Mπουνιαλής, Ο Κρητικός Πόλεμος ). Σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη λαμπριάτικος για κάτι που αναφέρεται στη Λαμπρή, στο Πάσχα, δηλαδή ο πασχαλιάτικος π.χ. λαμπριάτικο αυγό, λαμπριάτικο αρνί, λαμπριάτικη λαμπάδα. Το επίρρημα λαμπριάτικα σημαίνει κατά τη διάρκεια της μέρας της Λαμπρής. Πολύ γνωστό είναι το έξοχο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη Εξοχική Λαμπρή (1890), αλλά και ο Λαμπριάτικος Ψάλτης.
«Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα·ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν, καὶἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, Χριστὸς ὁΘεός, ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας».
Πασχαλιά
Λόγια λέξη, συνώνυμη στη Νέα Ελληνική με τη Λαμπρή και το Πάσχα. Προέρχεται από τη μεσαιωνική έκφραση πασχαλία εορτή, με ουσιαστικοποίηση του θηλυκού του επιθέτου πασχάλιος και με συνίζηση προς αποφυγήν της χασμωδίας.
Πασχαλιά επίσης λέμε και έναν μικρό θάμνο που ανθίζει και βγάζει ωραία και μυρωδάτα άσπρα και μοβ άνθη περίπου τις μέρες του Απρίλη, δηλαδή γύρω από το Πάσχα.
Τα επίθετα πασχαλιάτικος σημαίνει αυτό που αναφέρεται στο Πάσχα ή κάτι που συμβαίνει και ταιριάζει στην ημέρα ή στην εποχή του Πάσχα. Όταν λέμε π.χ. πασχαλιάτικο τραπέζι, εννοούμε το γεύμα της ημέρας του Πάσχα (και μεταφορικά κάθε πλούσιο γεύμα). Το επίρρημα «πασχαλιάτικα» χρησιμοποιείται για κάποιο γεγονός που συμβαίνει άκαιρα την περίοδο του Πάσχα, πχ δούλευε πασχαλιάτικα.
Πασχάλιο ονομάζεται το εκκλησιαστικό ημερολόγιο που μας δίνει την ημερομηνία της κινητής εορτής του Πάσχα καθώς επίσης και τις ημερομηνίες των άλλων κινητών εορτών που συνδέονται με αυτό. Σύμφωνα με το Πασχάλιο του 2011 το Πάσχα γιορτάζεται στις 24 Απριλίου.
Λόγια λέξη, συνώνυμη στη Νέα Ελληνική με τη Λαμπρή και το Πάσχα. Προέρχεται από τη μεσαιωνική έκφραση πασχαλία εορτή, με ουσιαστικοποίηση του θηλυκού του επιθέτου πασχάλιος και με συνίζηση προς αποφυγήν της χασμωδίας.
Πασχαλιά επίσης λέμε και έναν μικρό θάμνο που ανθίζει και βγάζει ωραία και μυρωδάτα άσπρα και μοβ άνθη περίπου τις μέρες του Απρίλη, δηλαδή γύρω από το Πάσχα.
Τα επίθετα πασχαλιάτικος σημαίνει αυτό που αναφέρεται στο Πάσχα ή κάτι που συμβαίνει και ταιριάζει στην ημέρα ή στην εποχή του Πάσχα. Όταν λέμε π.χ. πασχαλιάτικο τραπέζι, εννοούμε το γεύμα της ημέρας του Πάσχα (και μεταφορικά κάθε πλούσιο γεύμα). Το επίρρημα «πασχαλιάτικα» χρησιμοποιείται για κάποιο γεγονός που συμβαίνει άκαιρα την περίοδο του Πάσχα, πχ δούλευε πασχαλιάτικα.
Πασχάλιο ονομάζεται το εκκλησιαστικό ημερολόγιο που μας δίνει την ημερομηνία της κινητής εορτής του Πάσχα καθώς επίσης και τις ημερομηνίες των άλλων κινητών εορτών που συνδέονται με αυτό. Σύμφωνα με το Πασχάλιο του 2011 το Πάσχα γιορτάζεται στις 24 Απριλίου.
Έγερσις
Στην αρχαία ελληνική η λέξη έγερσις σημαίνει το σήκωμα, το ξύπνημα. Στην θρησκευτική γλώσσα των χριστιανών σημαίνει την ανάσταση εκ νεκρών. Ετυμολογείται από το ρήμα εγείρω που πιθανότατα προέρχεται από το προθεματικό “έψιλον” και την ινδοευρωπαϊκή ρίζα *ger-(ξυπνώ) (παλαιότερη μορφή του ρήματος ε-γερ-jω).
Στα αρχαία Ελληνικά κείμενα σημαίνει ξυπνώ, αλλά άρχισε να σημαίνει ανάσταση σε εκκλησιαστικά χριστιανικά κείμενα (Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία). Και ο Λουκάς στο Ευαγγέλιό του λέει πως οι νεκροί ἐγείρονται.
Σε πολλά εκκλησιαστικά τροπάρια και άλλους θρησκευτικούς ύμνους η έννοια της Ανάστασης περιγράφεται με την λέξη ἒγερσις (ὀμολογῶ, Χριστέ, τήν ἒγερσίν σου!Λεονάρδος Nτελλαπόρτας). Επίσης, Η έγερσις του Λαζάρου, του Χριστού.
Σήμερα θεωρείται παρωχημένη έκφραση για την Ανάσταση του Χριστού και χρησιμοποιείται μόνο σε λόγια εκδοχή.
Στην αρχαία ελληνική η λέξη έγερσις σημαίνει το σήκωμα, το ξύπνημα. Στην θρησκευτική γλώσσα των χριστιανών σημαίνει την ανάσταση εκ νεκρών. Ετυμολογείται από το ρήμα εγείρω που πιθανότατα προέρχεται από το προθεματικό “έψιλον” και την ινδοευρωπαϊκή ρίζα *ger-(ξυπνώ) (παλαιότερη μορφή του ρήματος ε-γερ-jω).
Στα αρχαία Ελληνικά κείμενα σημαίνει ξυπνώ, αλλά άρχισε να σημαίνει ανάσταση σε εκκλησιαστικά χριστιανικά κείμενα (Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία). Και ο Λουκάς στο Ευαγγέλιό του λέει πως οι νεκροί ἐγείρονται.
Σε πολλά εκκλησιαστικά τροπάρια και άλλους θρησκευτικούς ύμνους η έννοια της Ανάστασης περιγράφεται με την λέξη ἒγερσις (ὀμολογῶ, Χριστέ, τήν ἒγερσίν σου!Λεονάρδος Nτελλαπόρτας). Επίσης, Η έγερσις του Λαζάρου, του Χριστού.
Σήμερα θεωρείται παρωχημένη έκφραση για την Ανάσταση του Χριστού και χρησιμοποιείται μόνο σε λόγια εκδοχή.
Ανάσταση
Η λέξη ανάσταση σημαίνει την επαναφορά στη ζωή ενός νεκρού. Προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη «ἀνάστασις» που σήμαινε έγερση από τον τάφο, ενώ από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους (Ευαγγέλια) έχει πλέον την δογματική σημασία που δίνουν οι χριστιανοί. Επίσης, αναφέρεται στην θρησκευτική τελετή που γίνεται τα μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου σε ανάμνηση της Ανάστασης του Χριστού.
Κάνω Ανάσταση σημαίνει παρακολουθώ την ακολουθία της Ανάστασης. Δεύτερη Ανάσταση ή ακολουθία της Αγάπης ονομάζεται η ακολουθία του εσπερινού την Κυριακή του Πάσχα. Όταν έχουμε μια μεγάλη χαρά που ακολουθεί μια περίοδο λύπης λέμε έχουμε Ανάσταση. Επίσης πολλά έργα τέχνης φέρουν τον τίτλο της Ανάστασης γιατί απεικονίζουν ή περιγράφουν το γεγονός της Ανάστασης του Χριστού. Χρησιμοποιείται και μεταφορικά. Η ανάσταση της φύσης (άνοιξη) ή η Ανάσταση του Γένους, δηλαδή η απελευθέρωση των Ελλήνων από τους Οθωμανούς μετά την Επανάσταση του 1821.
Το Μεγάλο Σαββάτο το πρωί στις 11.00 π.μ. τελείται ακολουθία που έχει αναστάσιμο χαρακτήρα και γι’ αυτό ονομάζεται Πρώτη Ανάσταση. Το σχετικό επίθετο (αναστάσιμος, με ελληνιστική καταγωγή) χρησιμοποιείται για να δηλώσει οτιδήποτε έχει σχέση με την Ανάσταση του Χριστού, αλλά και την αντίστοιχη γιορτή. Η αναστάσιμη λειτουργία, οι αναστάσιμοι χαιρετισμοί, οι αναστάσιμες καμπάνες, τα αναστάσιμα τροπάρια, το αναστάσιμο μήνυμα. Μεταφορικά δηλώνει την αναγέννηση κάποιου, η απελευθέρωση είναι αναστάσιμη μέρα για το έθνος. Τέλος έχουμε και το επίρρημα αναστάσιμα (οι καμπάνες ηχούν αναστάσιμα).
Η λέξη ανάσταση σημαίνει την επαναφορά στη ζωή ενός νεκρού. Προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη «ἀνάστασις» που σήμαινε έγερση από τον τάφο, ενώ από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους (Ευαγγέλια) έχει πλέον την δογματική σημασία που δίνουν οι χριστιανοί. Επίσης, αναφέρεται στην θρησκευτική τελετή που γίνεται τα μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου σε ανάμνηση της Ανάστασης του Χριστού.
Κάνω Ανάσταση σημαίνει παρακολουθώ την ακολουθία της Ανάστασης. Δεύτερη Ανάσταση ή ακολουθία της Αγάπης ονομάζεται η ακολουθία του εσπερινού την Κυριακή του Πάσχα. Όταν έχουμε μια μεγάλη χαρά που ακολουθεί μια περίοδο λύπης λέμε έχουμε Ανάσταση. Επίσης πολλά έργα τέχνης φέρουν τον τίτλο της Ανάστασης γιατί απεικονίζουν ή περιγράφουν το γεγονός της Ανάστασης του Χριστού. Χρησιμοποιείται και μεταφορικά. Η ανάσταση της φύσης (άνοιξη) ή η Ανάσταση του Γένους, δηλαδή η απελευθέρωση των Ελλήνων από τους Οθωμανούς μετά την Επανάσταση του 1821.
Το Μεγάλο Σαββάτο το πρωί στις 11.00 π.μ. τελείται ακολουθία που έχει αναστάσιμο χαρακτήρα και γι’ αυτό ονομάζεται Πρώτη Ανάσταση. Το σχετικό επίθετο (αναστάσιμος, με ελληνιστική καταγωγή) χρησιμοποιείται για να δηλώσει οτιδήποτε έχει σχέση με την Ανάσταση του Χριστού, αλλά και την αντίστοιχη γιορτή. Η αναστάσιμη λειτουργία, οι αναστάσιμοι χαιρετισμοί, οι αναστάσιμες καμπάνες, τα αναστάσιμα τροπάρια, το αναστάσιμο μήνυμα. Μεταφορικά δηλώνει την αναγέννηση κάποιου, η απελευθέρωση είναι αναστάσιμη μέρα για το έθνος. Τέλος έχουμε και το επίρρημα αναστάσιμα (οι καμπάνες ηχούν αναστάσιμα).
Η ετυμολογία της λέξης συνδέεται με την ετυμολογία της ομώνυμης εβραϊκής γιορτής?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαμία σχέση...., απεναντίας οι εβραίοι μετά την έξοδο ειθελαν να γιορτάζουν το γεγονός και τοpothethsan τη γιορτή τους την ημέρα της ΛΑΜΠΡΗΣ
Πάσχα από το ΠΑΣΧΙΖΩ, Πάσχα ονομάζεται η μεγάλη τεσσαρακοστή που πασχίζωμαι νυστεύωντας αυστηρά, Την ΜΙΑ (επόμενη) τού Σαββάτου του Πάσχα, γιορτάζωμαι την ΛΑΜΠΡΉ,
"Αναστάσεως ημέρα και λαμπρονθώμεν τη πανυγηρη..και αλλήλους περιπτυξώμεθα"
Την ημέρα της Αναστάσεως (προσδοκούμε ανάσταση νεκρών) οι Έλληνες γιωρταζωμαι από καταβολής κόσμου
Τώρα το θέμα είναι πιός είναι ο ΝΕΚΡΟΣ και ο ΆΔΗΣ? ....εχωμαι παρεξηγείσει τους όρους...,
Άδης ΌΧΙ από το (α+ιδείν) όπως μας έχουν μάθει… άλλως πως, τί θα πει ΕΔΩ?
Ουκ εἶδον? δεν είδα? Τί?
ΆΔΩ = τραγουδώ ζωηρώς,σχολιάζω, συζητώ, ψάλλω,
Α-ΔΗ’Σ = Δημιούργημα του θεού από Α ενέργεια που συνεχώς δημιουργεί όμως, που εύρίσκετε αρaγες αυτή η δημιουργία? μα που αλλού? εδώ στη ΓΗ, η ΓΗΣ μας είναι ο ΆΔΗΣ Η γης δημιούργησε ένα δενρο, το φύλο του δένδρου δημιουργεί και παράγει χλωροφύλη και κατ’επέκταση οξυγώνο…Ολόκληρος ο πλανήτης είναι μια δημιουργία που απαύστως δημιουργεί
Επίσης Δημιουργία που συνεχώς δημιουργεί είναι και το ανθρώπινο σώμα, είμαστε ένας άδης έχουμε αδένες που συνεχώς δημιουργούν όταν οι αδένες μας σταματήσουν να δημιουργούν το αποτέλεσμα είναι φανερό
Εδώ ακριβως έρχεται να πληρωθεί το ρηθέν
«θα ελευθερώσο αυτούς από την εξουσία του ΆΔΟΥ (σώματος των) θα λυτρώσω αυτούς από τον ΘΑΝΑΤΟΝ» Ωησε,13:14 Ησαΐας 26:19
Η ζωή που ζούμαι εδώ στην ΓΗ (Άδη) είναι Θανή, (Σημαιοφόρος Θεολόγος) μένει να κατανωησωμαι τη θα πει Θάνατος και Ανάσταση….!
Όταν η ψυχή του ανθρώπου εξέλθει τους σώματος, ο άδης (σώμα) εκενωθει
Πλούτων από το Πη-λούτων (πηλός) μόνο στη γη από το ηλιακό μας σύστημα υπάρχει πηλός
Κάτω κόσμος = η Γη γιατί ο απάνω είναι ο ουρανός
Ταρταρος πάλη η ΓΗ διότι μόνο στη γη υπάρχει ΤΑΡ (πίσσα)
Ο Πλούτωνας ήταν ένας από τους τρεις γιους του Κρόνου και της Ρέας….
Ο κρόνος είναι αυτός που φοράει Κορωνα (ηλιος) και η Ρέα είναι το διάστημα για την ακρειβια, ο πλούτωνας (ΓΗ) είναι το τρίτο παιδί του κρόνου και της Ρέας (στη σειρά από τον Ήλιο)
H αρχέα Ελληνική γραμματεία μας λεει ότι η απόστασης από το ανωτερω μέρος του ουρανού μέχρι τη γη, ονομάζεται ΝΕΙΚΕΙ,
Eπίσης παρομιάζει τον άνθρωπο με αυτό το γεγονός,
Tο κεφάλι του ανθρώπου ως ο ουρανός, και το σώμα ως tη γη που περπατάμαι,
Tην απόσταση από το κεφάλι μέχρι το σώμα οι αρχαίο επίσης ονόμαζαν ΝΕΙΚΕΙ από εκεί, σε μια άλλη Ελληνική διάλεκτο ονομάζουν το λαιμό επίσης ΝΕΙΚΕΙ λακωνιστή NECK.
Από το ΝΕΙΚΕΙ ο ΝΕΚΥΣ η' ΝΕΚΡΟΣ δηλαδή αποστασιοποιημένος (απομεμακρισμενος)
Πρωσδοκούμαι αναστασην νεκρών και ζωήν του μελοντος....ήι υμίν (αμήν)
Α-δης = δέν βλέπεις , σκότος μαύρο καί άραχνο...διότι γιά νά πάει ή ψυχή στό φώς τό ουράνιο πρέπει νά διαβεί τό σκοτάδι ...καί άν χαθεί καί δέν βρεί τόν δρόμο γιά τό φώς λέει ή λαΪκή σοφία "τόν έφαγε τό μαύρο σκοτάδι"...Πρωτότυπο όμως ότι μπορεί τό Άδης νά σημαίνει Άδω...καί η ΓΗΣ μας είναι ο ΆΔΗΣ ...αλλά τά Τάρταρα είναι κάτι άλλο , εκεί είναι οί Τιτάνες...Τό Πλούτων από το Πη-λούτων (πηλός!!!) δέν μού κάθετε καλά , ...Ο κρόνος είναι αυτός που φοράει Κορωνα (ηλιος) !!! δηλαδή ό ήλιος μας είναι ό Κρόνος καί όχι ό Ελληνικός Απόλλων;...ΝΕΙΚΕΙ ή Νέκυια ; Έχουν ενδιαφερον όλα αυτά ...
ΔιαγραφήΔιορθωση ,
ΑπάντησηΔιαγραφή'Aλλως πως, τί θα πει ΆΔΩ? όχι ΈΔΩ .....
Ιη Ημίν = Αμήν = Η ευχή που μόλις ευχηθήκαμε να κατέλθει από τον Θεό δια μέσου του αγίου που επικαλούμεθα και να φανερωθεί σε μας, να γεινει γεγονός
πασχάζω = νηστεύω
ΑπάντησηΔιαγραφήή Λαμπρή = Πανάρχαια Ελληνική λέξη εξ'ου και ο Λαμπριάτης , σε μια άλλη διάλεκτο της ελληνικής ΔΩΡΙΚΗ, ο λαμπριάτης ονομάζεται ΛΑΜΒ (lamb)
Αυτό εδώ τα λέει όλα....!
Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα·ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν, (πρέπει να αποθάνωμαι από την έμβιο ζωή που ζούμαι για πάμε πίσω εις την Αιώνια ζωή που μας περιμένη) κα ὶἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, ( και από τη Γη που ειματε να επιστρέψουμαι στον Ουρανό)
lamb = τό αρνί...!!!!! καί τό Λαμπρός; = φωτεινός - λαμπερός; ..Ενδιαφέρον ή ουράνια αιώνια ζωή ...αλλά τί πρεσβέυει ό χώρος -Γή πού είμαστε τώρα;
ΔιαγραφήΦάσκα = από το Fast = νηστεύω
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ λέξη ανάσταση σημαίνει την επαναφορά στη αιώνιο ζωή ενός νεκρού
Πολλυ σωστά ωμως οι Νεκροί είναι αυτοί που εμείς αποκαλούμαι Ζωντανούς,,,,
Έκ τού Νομικού Φάσκα...το Νομικόν Φάσκα είναι πράγματι το Πάσχα, αλλά το Πάσχα των Εβραίων· όχι το σημερινό, αλλά αυτό που προκύπτει από τον μωσαϊκό νόμο –γι’ αυτό και το λένε νομικόν, δεν έχει σχέση με τους δικηγόρους.{ΕΔΩ https://sarantakos.wordpress.com/2010/03/27/faska/}...ομολογώ πώς τώρα τό έμαθα καί αυτό...
Διαγραφή....{οι Νεκροί είναι αυτοί που εμείς αποκαλούμαι Ζωντανούς,,,,} μέ αυτήν τήν φράση τί εννοείτε; ότι όλοι μας είμαστε νεκροί; ..μήπως επειδή ό κόσμος μς είναι ψεύτικος;
Ω...! Σαννά ο εν τους υψίστης, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί όμως λέμε Ω...! Σαννά με θαυμαστικό?
Σαννάς είναι ακόμα ένα προσωνύμιο του θεού για'αυτό οι Εγλλέζοι ονομάζουν SUNDAY την κυριακή.
Από το Σαννάς ο σανός
Ωσσανά είναι καί όχι Ω! Σαννα...όπως διάβασα τλο ωσαννά [osaná] επιφ. : (εκκλ.) για να υμνηθεί ο Θεός: ~ ο εν τοις υψίστοις, «Δόξα ο εν τοις υψίστοις». || ύμνοι που αρχίζουν με το “ωσαννά”, που δοξάζουν το μεγαλείο του Θεού. [λόγ. < ελνστ. ὡσαννά < εβρ. hōshī῾āh nnā `σώσε τώρα, δεόμαστε΄]...εβραϊκό είναι....
Διαγραφή