Ο σεβασμός και η
προσήλωση στις παραδόσεις αποτελούν κύριο γνώρισμα των πολιτισμένων
λαών. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι, όσο περισσότερο εξελίσσονται
οικονομικά και πνευματικά οι λαοί, τόσο μεγαλώνει η επιθυμία τους να
αγκαλιάσουν με στοργή το παρελθόν τους. Η επιστροφή στις ρίζες λαμβάνει
ιδιαίτερες διαστάσεις ειδικά στη χώρα μας, καθώς η Ελλάδα διαθέτει μια
πλούσια και αξιοζήλευτη λαϊκή παράδοση. Μια από τις πολυτιμότερες
παρακαταθήκες των προγόνων μας στη λαϊκή παράδοση είναι αναμφίβολα η
παραδοσιακή φορεσιά και το παραδοσιακό κόσμημα που συνδυάζεται με αυτή.
Η έκφραση της
ανθρώπινης δημιουργικότητας μέσα από το κόσμημα διασώθηκε στην Ελλάδα
μέσα στους αιώνες. Τα ευρήματα από τους θησαυρούς της Κνωσού και των Μηκυναΐκών τάφων, τα αριστουργήματα της Βεργίνας και τα εξαιρετικά έργα των ελληνορωμαϊκών χρόνων δίνουν στο ελληνικό κόσμημα ξεχωριστή λάμψη. Αξιοσημείωτος σταθμός στην πορεία του τελευταίου, είναι η περίοδος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με τα περίφημα δείγματα της κοσμικής και εκκλησιαστικής διακόσμησης. Από τον 15ο αι. και μετά, δηλαδή στα χρόνια της Τουρκοκρατίας,
το ελληνικό κόσμημα, που φέρει μέσα του στοιχεία του Βυζαντινού
πολιτισμού, δέχεται την επιρροή παραδοσιακών στοιχείων του Ισλάμ αλλά
και της Δυτικής Ευρώπης.
Το ελληνικό
κόσμημα ωστόσο, κατάφερε να αναπτυχθεί αυτόνομα και να δημιουργήσει το
δική του προσωπική ταυτότητα, παρά τις διάφορες επιρροές που δέχτηκε και
αφομοίωσε δημιουργικά. Κατά τη μακρόχρονη σκλαβιά των 400 χρόνων, ο
υπόδουλος ελληνικός λαός δεν είχε πολλούς τρόπους έκφρασης και έτσι
αφιέρωσε στο παραδοσιακό κόσμημα πολύ μεράκι και ευαισθησία. Παράλληλα
συνδέθηκε με τις ανθρώπινες δραστηριότητες και τις οικογενειακές χαρές,
τα αρραβωνιάσματα, τους γάμους, τα γεννητούρια. Η αγάπη και η στοργή
μεταφέρονταν συμβολικά από τη γιαγιά στην κόρη και έπειτα στην εγγονή,
όταν το κόσμημα άλλαζε χέρια.
Το παραδοσιακό
κόσμημα στον ελληνικό χώρο ομαδοποιείται κατά περιοχή, αφού κάθε
περιβάλλον δίνει διαφορετική έμπνευση στον δημιουργό. Έτσι σήμερα έχουμε
τα θαυμάσια κοσμήματα της Μακεδονίας και Θράκης, της Ηπείρου και της
Θεσσαλίας, της Αττικής, των Κυκλάδων κλπ. Αλλά και μέσα από τις ομάδες
διακρίνονται διαφορετικές καλλιτεχνικές τάσεις. Μπορεί κανείς να
παρατηρήσει ποικίλες παραλλαγές πάνω στο ίδιο κόσμημα, όπως επίσης και
να συναντήσει το φαινόμενο να μη βρίσκονται δύο ακριβώς όμοια κοσμήματα,
αλλά κάθε ένα να είναι ξεχωριστό. Η παραδοσιακή φορεσιά ενός
τόπου και τα στολίδια της δεν φανερώνουν μόνο την καλαισθησία των
ανθρώπων. Κάθε στολίδι είχε κι έναν συμβολικό χαρακτήρα που οι άνθρωποι
της εποχής εκείνης σέβονταν με θρησκευτική ευλάβεια. Υπήρχαν
στολίδια που ήταν σύμβολα απαραίτητα για την προστασία της ζωής και της
υγείας, της γονιμότητας, της αγάπης κλπ. Άλλα πάλι κοσμήματα - σύμβολα,
λειτουργούσαν σαν ξόρκια ή φυλακτά για να απομακρύνουν τις κακές
επιδράσεις. Συνήθως θήκες ασημένιες, δουλεμένες όμορφα με ανάγλυφες
παραστάσεις, με αλυσίδες και φλουριά κρύβουν μέσα τους φυλακτά.
Πρόκειται για τα λεγόμενα «χαϊμαλιά». Επιπλέον τα κοσμήματα της
εποχής αντανακλούσαν τις κοινωνικές διακρίσεις: τη δύναμη της φυλής, της
κοινωνικής θέσης ή της οικογενειακής κατάστασης. Για παράδειγμα, το
κόσμημα της κεφαλής ή ο τρόπος δεσίματος του μαντηλιού στα μαλλιά
φανερώνουν αν μια γυναίκα είναι παντρεμένη ή ανύπαντρη.
Κοσμήματα
φορούσαν και οι γυναίκες και άνδρες. Στους άνδρες προσέδιδε δύναμη και
λεβεντιά, ενώ στις γυναίκες αυτοπεποίθηση και χάρη. Η υλική αξία του
κοσμήματος δεν προσδιόριζε την ομορφιά του. Η έννοια του ωραίου ήταν
άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δεξιοτεχνία και το μεράκι του δημιουργού.
Εξάλλου το νεοελληνικό κόσμημα απευθύνεται στο σύνολό του στον μέσο
άνθρωπο, ο οποίος στα δύσκολα χρόνια της σκλαβιάς δεν ήταν δυνατόν να
είναι πλούσιος. Η νεοελληνική πολιτιστική παράδοση δεν ασπάστηκε ποτέ τη
λατρεία της καλής ζωής και του ευδαιμονισμού. Γι’ αυτό από τα ελληνικά
κοσμήματα απουσιάζουν οι θαμβωτικές λάμψεις της πολυτέλειας που
αναδίδουν οι πολύτιμες πέτρες στα κοσμήματα άλλων πολιτισμών. Με
εξαίρεση λίγες πολύτιμες πέτρες - κι αυτές μικρές σε όγκο - που
χρησιμοποιήθηκαν κατά καιρούς σε ορισμένες κατηγορίες κοσμημάτων –
κυρίως γυάλινες ποικιλόχρωμες πέτρες, φερμένες από το εξωτερικό -
σκορπούν έντονες ανταύγειες πάνω στις ασημένιες ή επίχρυσες επιφάνειες
του λαϊκού κοσμήματος. Την ανάγκη της πολυχρωμίας στο κόσμημα
εξυπηρέτησε σε μεγάλο βαθμό η τεχνική της επεξεργασίας του σμάλτου.
Οι τεχνικές για την κατασκευή των παραδοσιακών κοσμημάτων ποικίλουν.
Η πιο απλή είναι η εγχάρακτη, κατά την οποία τα διακοσμητικά θέματα
χαράσσονται με το καλέμι στην κύριο όψη των κοσμημάτων. Η φουσκωτή ή
χτυπητή τεχνική είναι περισσότερο σύνθετη. Τα μοτίβα σχεδιάζονται στην
εσωτερική όψη και στη συνέχεια ο τεχνίτης τα χτυπά με το καλέμι πάνω σε
μαλακή στρώση πίσσας, ώστε να προβάλουν ανάγλυφα στην κυρία όψη του
κοσμήματος. Εξίσου διαδεδομένη, αν και δυσκολότερη, η συρματική τεχνική.
Το κόσμημα σχηματίζεται με λεπτά στριμμένα σύρματα που συγκολλούνται σε
συγκεκριμένη επιφάνεια και μοιάζουν με λεπτοδουλεμένη δαντέλλα. Προϊόν
της τεχνικής της κατεργασίας του σμάλτου είναι και το «σαβάτι».
Είναι μίγμα από λιωμένο ασήμι, χαλκό, μολύβι και κερί του θειαφιού. Με
το υλικό αυτό γεμίζουν τα εγχάρακτα μοτίβα. Το σαβάτι συναντάται κυρίως
στα ασημένια κοσμήματα, όπου δημιουργεί έντονο σκιαφωτισμό. Οι τεχνίτες
συνηθίζουν να επιλέγουν θέματα από τον φυσικό τους περίγυρο. Κοσμήματα
με μοτίβα φυτών γίνονται ιδιαίτερα δημοφιλή. Άνθη και φυλλώματα, ροζέτες
και ρόδακες αποτυπώνονται με ιδιαίτερη καλαισθησία.
Αγαπητό θέμα επίσης, σύμβολο του Βυζαντινού Πολιτισμού, είναι και ο δικέφαλος αετός
που συναντάται κυρίως στις πόρπες και στα κιουστέκια. Εκτός από τον
δικέφαλο αετό και άλλα πουλιά, όπως φτερωτοί γύπες, παραδείσια πτηνά
στολίζουν συχνά τα ελληνική κοσμήματα. Από τον διάκοσμο δε λείπουν τα
γεωμετρικά και γραμμικά θέματα, όπως είναι η σπείρα η έλικα και άλλα
λεπτά ρομβοειδή ελάσματα. Τα κοσμήματα αποτελούν απαραίτητο στολίδι και
εξάρτημα της γυναικείας κυρίως φορεσιάς. Έτσι έχει δημιουργηθεί μια
αξιοθαύμαστη ποικιλία ως προς τη μορφή και τη λειτουργία, ποικιλία όμως
που διαφέρει από τόπο σε τόπο.
Τα πιο αντιπροσωπευτικά κοσμήματα της γυναικείας φορεσιάς είναι βασικά τα κοσμήματα της κεφαλής και του κεφαλόδεσμου,
τα οποία όχι μόνο στολίζουν αλλά υποδηλώνουν και την κοινωνική θέση,
την ηλικία και την κοινωνική τάξη της γυναίκας που τα φορά. Παράλληλα
υπάρχουν εξαιρετικές καρφίτσες που συγκρατούν με ποικίλους τρόπους τον κεφαλόδεσμο, αυξάνοντας έτσι τον στολισμό του. Εξίσου εντυπωσιακά είναι τα «σοργούτς» που κοσμούν τον κεφαλόδεσμο στις παραδοσιακές φορεσιές του Δρυμού, της Λυτής και της Πυλαίας. Τα περιλαίμια
στολίζουν το λαιμό και μπορεί να είναι μικρά γιορντάνια, κοσμήματα
αλυσιδωτά με νομίσματα ή αρθρωτά με γεωμετρικά επίπεδα στοιχεία ή
σταυρούς. Ο κορμός του σώματος από το λαιμό ως τη μέση σε πολλές
ενδυμασίες κοσμείται με επιστήθια πλέγματα διακοσμημένα με
κοραλλένιες πέτρες και φλουριά που ονομάζονται δίχτυα και απαντώνται
κυρίως στη φορεσιά της Αττικής. Το δίχτυ ή το γιορντάνι ήταν γαμήλιο
δώρο του γαμπρού και η αξία του καθορίζονταν ανάλογα με τους κόμβους
του. Ιδιαίτερος τύπος επιστήθιου κοσμήματος είναι το κορδόνι, που
αποτελείται από δέσμη αλυσίδων, όπου κρέμονται σειρές από φλουριά και
στο κέντρο των σειρών αυτών κρέμονται ρόδακες διαφόρων μεγεθών που είναι
κυρίως γαμήλια δώρα. Επιστήθιο κόσμημα είναι επίσης η κατοστάρα της
Εύβοιας που αποτελείται από στρογγυλές μικρές πόρπες και κρεμαστές
αλυσίδες. Σημαντική κατηγορία επιστήθιων κοσμημάτων αποτελούν τα
κιουστέκια. Βαριά αλυσιδωτά κοσμήματα σε σχήμα σταυρού. Είναι από τα
λίγα κοσμήματα που φορούν και οι άνδρες, κυρίως της Ηπείρου και της
Στερεάς Ελλάδος.
Οι ζώνες
της ελληνικής παραδοσιακής φορεσιάς δίνουν τη δυνατότητα διακόσμησης
καθώς είναι υφασμάτινες, με ασημένιες ή επιχρυσωμένες πόρπες. Η ζώνη,
καθημερινό εξάρτημα της φορεσιάς, έχει διασώσει μεγάλο αριθμό ειδών ως
προς το σχήμα, τη μορφή και τη διακόσμηση. Πόρπες διμερείς, τριμερείς,
δισκοειδείς, σε σχήμα φιόγκου ή αμυγδαλόσχημες, συνδυάζουν ποικίλες
τεχνικές απόδοσης μοτίβων και υλικών. Πολλές πόρπες συμπληρώνονται με
κρεμαστές αλυσίδες και νομίσματα που φθάνουν ως την ποδιά. Σπονδυλωτές
ζώνες συναντώνται στη στολή της Καραγκούνας και στη θρακιώτικη.
Τα σκουλαρίκια
είναι συνήθως αλυσιδωτά και μακριά. Καμιά φορά στερεώνονται στα
μαντήλια λόγω του βάρους τους και φτάνουν μέχρι τον ώμο ενώ άλλες φορές
ενώνονται με αλυσίδα στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Τα βραχιόλια είναι αρκετά μεγάλα και στολίζουν συνήθως και τα δυο χέρια από τον καρπό έως σχεδόν τον αγκώνα.
Αξιόλογα επίσης είναι και τα κοσμήματα της πλάτης
που στολίζουν μερικές από τις φορεσιές. Επειδή οι ελληνικές ανδρικές
τοπικές φορεσιές είναι αυστηρές στο χρώμα και λιτές στη γραμμή τους,
είναι λιτές και στη διακόσμηση. Έτσι σε κάθε ανδρική φορεσιά
αντιστοιχούν ένα ή δύο το πολύ κοσμήματα με απλές γραμμές. Εξαίρεση
αποτελεί σπάνια το βαρύ και μεγάλο κόσμημα.
Σήμερα τα
περισσότερα από τα παραδοσιακά κοσμήματα έχουν πλέον χαθεί. Πολλά από
αυτά καταστράφηκαν, άλλα λεηλατήθηκαν και άλλα χρησιμοποιήθηκαν ως μέσο
ανταλλαγής κατά τα δύσκολα και σκληρά χρόνια του ελληνισμού. Ωστόσο στις
μέρες μας έχουν βρεθεί αρκετά, πολλά από τα οποία στολίζουν τις
προθήκες των λαογραφικών μουσείων, ενώ άλλα φυλάσσονται σε ιδιωτικές
συλλογές ή σε χέρια απογόνων, ως ενθύμια ιερά. Επίσης πολλά αντίγραφά
τους κοσμούν της ελληνικές παραδοσιακές φορεσιές των συγκροτημάτων που
διασώζουν, εκτός των άλλων και τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς. Το
παρήγορο είναι ότι το παραδοσιακό κόσμημα εξακολουθεί να εμπνέει και
σήμερα τους σύγχρονους δημιουργούς.
(Βιβλιογραφική Επιμέλεια: Λαογραφικός Σύλλογος Βλάχων Βόλου, Αύγουστος 2011. Πηγή: Διάφορα συγγράμματα Και σημειώσεις τεχνιτών παραδοσιακών κοσμημάτων).
Παραδοσιακά
Ελληνικά κοσμήματα ή κοσμήματα της παραδοσιακής Ελληνικής φορεσιάς,
ονομάζουμε τα κοσμήματα που παρήχθησαν τον 17ο, 18ο και τον 19ο αιώνα
μ.Χ. στις περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από Έλληνες τεχνίτες. Οι
Ελληνικές κοινότητες την περίοδο εκείνη ήταν σε οικονομική άνθιση και
δημιούργησαν αξιόλογα κοσμήματα και εκκλησιαστικά σκεύη, αξιοποιώντας
τις ίδιες τεχνικές που βρίσκουμε στα Βυζαντινά και στα αρχαιοελληνικά κοσμήματα.
Το υλικό που χρησιμοποιούσαν ήταν συνήθως το ασήμι, συχνά
μαλαμοκαπνισμένο (βλ. επιχρύσωση), στολισμένο με πολύτιμες πέτρες ή
χρωματιστά γυαλιά. Τα θέματα ήταν νατουραλιστικά, ή μοτίβα που είχαν
χρησιμοποιηθεί σε προγενέστερες περιόδους.
Τα πιο γνωστά
κέντρα της αργυροχρυσοχοίας ήταν οι Καλαρρύτες τα Γιάννενα και το
Συράκο στην Ήπειρο, η Στεμνίτσα και το Αίγιο στην Πελοπόννησο, η
Σαφράμπολη στον Πόντο και η Λάρισα στη Θεσσαλία. Αξιόλογη παραγωγή είχαν
και τα Αγγλοκρατούμενα ή Βενετοκρατούμενα Ιόνια νησιά, κυρίως η
Ζάκυνθος και η Λευκάδα, τα Δωδεκάνησα, οι Κυκλάδες και η Κύπρος. Πάνω
απ΄ όλα βέβαια η Κωνσταντινούπολη, κέντρο πολιτικής και οικονομικής
ισχύος και εξαιτίας αυτών και κέντρο «μόδας» της εποχής. Κάποιοι από
αυτούς τους τεχνίτες ήταν περιοδεύοντες, μαζί με τον εξοπλισμό τους. Σαν
τέτοιοι αναφέρονται π.χ. οι Στεμνιτσιώτες, έργα των οποίων βρίσκονται
σε απομακρυσμένα σημεία , όπως στην Παναγιά την Χοζοβιώτισσα στην
Αμοργό, ή στην μονή Σινά.
Την περίοδο αυτή οι τεχνίτες είναι οργανωμένοι σε συντεχνίες τα λεγόμενα «ισνάφια»,
σε συνέχεια των Ρωμαϊκών «κολληγιών» (ή κολλεγίων), των Βενετσιάνικων
artiscolae και των Βυζαντινών «σωματείων». Οι ονομασίες που είχαν αυτές
οι συντεχνίες ήταν «ισνάφι των χρυσικών» (η αλλιώς κουγιουμτζήδες, ή
τζοβαερητζήδες ή τζογιελιέρηδες), ή «ισνάφι των ασημιτζήδων» (ή αλλιώς
κοεμτζήδες), το ισνάφι των χαλκωματάδων ( μπακιρτζήδες ή χαλκιάδες). Οι
συντεχνίες αυτές ήταν πλήρως αυτοδιοικούμενες, και η αυτονομία που
απολάμβαναν, ήταν κατοχυρωμένη με πολλά σουλτανικά φιρμάνια. Μία από τις
παλαιότερες είναι της Ζακύνθου με καταστατικό του 1668. Στην
Κωνσταντινούπολη υπήρχαν 25 ισνάφια χρυσικών, διαφορετικών ειδικοτήτων.
Οι άνθρωποι αυτοί κατασκεύαζαν όλων των ειδών τα κοσμήματα που
χρησιμοποιούμε και σήμερα, αλλά και άλλα πιο ιδιαίτερα, ανάλογα με τις
παραδόσεις της κάθε περιοχής. Επίσης κατασκεύαζαν μεταλλικά είδη
καθημερινής χρήσης, όπως μαχαιροπήρουνα, αλλά και εκκλησιαστικά είδη,
εικόνες, ευαγγέλια κ.λ.π. Στη Στεμνίτσα υπήρχε εργαστήριο που έφτιαχνε
καμπάνες. Άλλοι χρυσικοί τέλος είχαν ειδικευτεί στην οπλουργία. Τα
κοσμήματα που κατασκευάζονταν την περίοδο αυτή, είχαν διάφορα ονόματα,
τα περισσότερα ξεχασμένα πια. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι κοπέλες
στις γιορτινές εμφανίσεις τους, αλλά ακόμα περισσότερο οι νύφες, στην
εποχή που αναφερόμαστε, ήταν υπερβολικά στολισμένες, με βάση την
σημερινή αισθητική. Είναι χαρακτηριστικό, ότι δεν υπήρχε σημείο του
σώματος αλλά και ολόκληρης της φορεσιάς, που να μην ήταν στολισμένο με
ένα ειδικό κόσμημα. Τα κοσμήματα αυτά, εκτός από αντικείμενα στολισμού
και επίδειξης, είχαν και σκοπό αποθησαυριστικό για τις οικογένειες,
λόγω της μεγάλης τους αξίας σε μικρό όγκο. Αυτό ήταν ιδιαίτερα σημαντικό
για πληθυσμούς που δεν είχαν μόνιμη διαμονή, όπως βλάχους κ.λ.π.
Θα αναφέρουμε τα πιο χαρακτηριστικά παραδοσιακά κοσμήματα:
1) Τα γιορντάνια
(ή αλλιώς χαρχάλια) Η λέξη ετυμολογείται από το τουρκικό “gerdan” που
θα πει λαιμός. Τα γιορντάνια ήταν πλούσια κολιέ, που κρεμούσαν
νομίσματα και άλλα στοιχεία, .
2) Το χαϊμαλί είναι
το μενταγιόν, που στο κέντρο κρέμεται ένα φυλαχτό. Η λέξη προέρχεται
από την τουρκική hamail, (αραβική hamalat) που θα πει κρεμαστό και στη
συνέχεια, φυλαχτό. Η Ελληνική λέξη για το χαϊμαλί είναι «περίαπτον».Τα
χαϊμαλιά την περίοδο στην οποία αναφερόμαστε, είναι συνήθως κουτάκια
τετράγωνα ή στρογγυλά, που κρέμονται στο στήθος από αλυσίδα, και
περιέχουν φυλακτικά ή αντιβασκανικά αντικείμενα, όπως τίμιο ξύλο,
αγιοταφίτικα λουλούδια κ.λ.π.
3) Τα σκουλαρίκια, συνήθως κρεμαστά και μεγάλα που είχαν διάφορα ονόματα, κρικέλια, καμπάνες κ.λ.π.
4) Τα κιουστέκια
(ή αλλιώς τσαπράζια ή γκρέπια),που ήταν βαριά επιστήθια κοσμήματα, που
αποτελούνται από αρμαθιές αλυσίδες, οι οποίες ενώνονται με χυτά ή
χειροποίητα στοιχεία.
5) Οι πόρπες (βλ.λ.) (ή αλλιώς τόκες ή βούκλες ή κλειδωτήρια), που ήταν τεράστιες αγκράφες για την ζώνη, συχνά μαλαμοκαπνισμένες.
6) Τα βραχιόλια, χυτά ή συρματερά, τα λεγόμενα μπελεζίκια, που συνήθως φοριόνταν πολλά μαζί.
7) Το διάδημα
ένα κόσμημα που φοριόταν στο μέτωπο απ’ όπου κρέμονταν μαργαριτάρια,
χρωματιστές πέτρες, νομίσματα, κ.α., και είχε διάφορα ονόματα, κορώνα,
κουτελίτης, στόλος κ.λ.π.
8) Το τεπελίκι,
που ήταν ένας δίσκος που φοριόταν στην κορυφή του κεφαλιού, απ’ όπου
κρέμονταν αλυσίδες με χρωματιστές πέτρες. Αυτό συχνά συνδεόταν με
αλυσίδες με το καπιτσάλι που ήταν ένας μικρότερος δίσκος που φοριόταν
κάτω από το πηγούνι.
9) Διάφορες καρφίτσες, που τις έλεγαν καρφοβελόνες, σπλίγγες, τρέμολες κ.λ.π.
Πηγή: Εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου