Χαιρέτα μου τόν Πλάτανο...

Όπως όλοι γνωρίζουμε όλα τα χωριά παλιά είχαν έναν πλάτανο στην κεντρική πλατεία τους. Όταν λοιπόν συναντιόντουσαν δύο συγχωριανοί στην ξενητιά την ώρα που χαιρετιόντουσαν έλεγαν ο ένας στον άλλο "χαιρέτα μου τον πλάτανο" ενοόντας δηλαδή "δώσε χαιρετίσματα στο χωριό όταν γυρίσεις". 

Επειδή όπως τις περισσότερες φορές δεν γυρνούσε κανένας πίσω, η φράση κατέληξε να σημαίνει ότι "... δεν θα γίνει τίποτα".
πηγή

Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΤΗΜΑΤΩΝ

Μία από τις παραδόσεις των χωριανών μας ήταν και είναι ο Αγιασμός των κτημάτων. Όλοι τρέχουμε με το Αγίασμα της Πρωτάγιασης στο χέρι και αγιάζουμε όλα τα κτήματά μας, τ’ αμπέλια, τα σπίτια, τα χωράφια, τα ζώα, τα μελίσσια, τους μύλους, τα καταστήματα.

Έτσι τη χρονιά του 1936, μετά την προσφορά του Αγιασμού από του παπά το χέρι, στις 6 Γενάρη, ξεκινήσαμε με τον αείμνηστο και αγαπημένο μου θείο Μήτσο Κ. Σταθόπουλο (Παπίτσα) για ν’ αγιάσουμε τα κτήματά μας.

Περάσαμε τη Λιάσκοβα και αφού αγιάσαμε τα χωράφια μας στου Λώλη, στα Κερπινιώτικα Καλύβια, στον Παλιόπυργο και το μύλο μας, φτάσαμε στου Μπουλιμέτη στο σπίτι της κυρά Κούσιαινας Νταρζάνου που μας δέχθηκε με χαρά.

Κοντά εκεί ήταν και το καλύβι του Πλατομηνά. Βγήκα να το δω και να αποτίσω φόρο τιμής στους ανθρώπους του που λείπουν, γιατί όταν ήμουν οχτώ χρονών έζησα μαζί τους μια διδακτική εμπειρία που θα την αναφέρω εδώ, σα μνημόσυνο για τον Πλατομηνά και τα παιδιά του.

Τον Πλατομηνά τον είχε βοηθό στο μύλο ο πατέρας μας. Εκείνα τα Χριστούγεννα μ’ άφησε ο πατέρας μου στο μύλο με το Μηνά Μαραγκό, έναν καλοκάγαθο και σεβάσμιο άνθρωπο που μόνο το καλό ήξερε, και με τη νεαρή και χαριτωμένη κόρη του Κωνσταντίνα – αργότερα μητέρα του μαγαζάτορα Βασίλη Δ. Βασιλόπουλου – η οποία σαν παιδάκι που ήμουν, μ’ αγαπούσε πολύ.

Μια νύχτα έβρεξε πολύ και τα νερά του Λάδωνα είχαν φτάσει στο λιθάρι του μύλου και σε λίγο θα έφταναν στο παραγώνι, όπου κοιμόμασταν. Γι’ αυτό φύγαμε και ανεβήκαμε στου Μπουλιμέτη, στο καλύβι του γερο Μηνά, στο οποίο έμενε κι ο κτηνοτρόφος γαμπρός του Νίκος Μαραγκός με τη φαμελιά του.

Πρώτη φορά πήγαινα σε καλύβι. Ήταν ένα παραλληλεπίπεδο, ισόγειο, λιθόκτιστο σπίτι, ύψους περίπου τριών μέτρων. Είχε κι ένα πατωματάκι, ένα ψαθί δηλαδή, σ’ όλο το πλάτος του καλυβιού και μήκους τριών μέτρων, στο οποίο ανέβαιναν με μια σκαλίτσα.

Στο κάτω πάτωμα και σε όλο το ισόγειο καλύβι, που δεν ήταν χωρισμένο, έμεναν τα γιδοπρόβατα, τα γουρούνια και οι κότες, όλα μαζί.

Μόνο τα σκυλιά ήταν έξω, φύλακες πιστοί.

Το πρωί φάγαμε τραχανά με γάλα. Τρώγαμε και κολώστρες, γιαούρτια, τυριά, γάλα. Έβρεχε συνέχεια και δεν βγαίναμε από το καλύβι. Ακούγαμε μέρα νύχτα, ιδιαίτερα όμως, στη σιγαλιά της νύχτας, το φοβερό θόρυβο, που έκανε η ροή του νερού του ποταμού, να πέφτει πάνω από εκατό μέτρα και να κατρακυλάει στους απότομους γκρεμούς.

Έπειτα από τρεις μέρες, άνοιξε ο Θεός τα μάτια του και βγήκαμε έξω. Τότε αντίκρυσα απέναντι ΄΄την καβούλια΄΄, με τους πανύψηλους και απότομους βράχους της, άκουσα το βουητό του ποταμού και δεν χόρταινα την απέραντη έκταση με τις χαραδρώσεις της.

Περιμέναμε λίγο να πέσουν τα νερά του ποταμού και φύγαμε για το μύλο, ο γερο Μηνάς, η Ντίνα κι εγώ. Πετάξαμε τις λάσπες, ανάψαμε φωτιές, στέγνωσε ο μύλος, τακτοποιήσαμε τα πράγματα στη θέση τους και άρχισε η λειτουργία του μύλου γιατί ο κόσμος είχε ανάγκη.

Τούτη τη θύμηση είχα στο μυαλό μου και έστεκα μπροστά από το καλύβι με συγκίνηση κι ευλάβεια. Από τη μνήμη την παλιά, η θεία Νταρζάναινα, η μητέρα του Αγαμάκου, με ξύπνησε με το κάλεσμά της, να πάω μέσα για φαγητό.

Πήγα και μια καλοψημένη ζεστή μπομπότα με άφθονο και νοστιμότατο τουλουμίσιο τυρί, μας περίμεναν. Φάγαμε με πολλή όρεξη και φύγαμε για το χωριό, όπου φτάσαμε το βράδυ. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει όλους και τ’ όνομά τους, ας είναι αιώνιο.

 Από το βιβλίο του δάσκαλου Στάθη Σταθόπουλου ΄΄ΜΝΗΜΕΣ από την Αρκαδία και το χωριό μου Μυγδαλιά (Γλανιτσιά)΄

ΠΗΓΗ 

Τό εκκλησιαστικό έτος τής Ορθοδόξου πίστεως.

Μέ τήν εορτή τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου κλείνει καί τό εκκλησιαστικό έτος τής Ορθοδόξου πίστεως. Ή έναρξη τού νέου έτους ξεκινάει τήν 1η Σεπτεμβρίου μέ τόν ορισμό Αρχή τής Ινδίκτου– από τήν λατινική λέξη «indictio», ή οποία σημαίνει ορισμός –.
Ή σημασία πού δίνει ή Ορθόδοξος εκκλησία τής Ελλάδος στήν Παναγία , τήν μητέρα τού Ιησού Χριστού , είναι τόσο μεγάλη πού τό νέο εκκλησιαστικό έτος ξεκινώντας τόν Σεπτέμβριο έχει ώς πρώτη τιμώμενη εορτή τό Γενέθλιο τής Θεοτόκου στίς 8 Σεπτεμβρίου καί κλείνει στίς 15 Αυγούστου μέ τήν Κοίμησή της.
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.

15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ - Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ. - ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΙΜΟΥΝ ΚΑΙ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ

Δεκαπενταύγουστος. Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και μια εκκλησία αφιερωμένη στη χάρη της Δέσποινας. Στο Αρχιπέλαγος, κάθε νησί και μια Παναγιά, προστάτιδα των ναυτικών και ενσάρκωση της Μητέρας των μητέρων. Στις «Παναγίες» του Αιγαίου αναβιώνει κάθε χρόνο το «Πάσχα του καλοκαιριού», ένα «χαρμόσυνο πένθος» και ένα προσκύνημα που μαγνητίζει τα πλήθη. Η Μεγαλόχαρη της Τήνου με τα χιλιάδες τάματα, πιο πέρα η μεγαλοπρεπής Εκατονταπυλιανή της Πάρου, το κάτασπρο ξωκλήσι της Παναγιάς της Επανωχωριανής στην Αμοργό, η Παναγία η Σπηλιανή σε ένα μοναδικό σπήλαιο μέσα στο κάστρο των Ιπποτών της Νισύρου και τόσες άλλες, καθεμία με το δικό της χρώμα.

Παμπάλαιες, νεωτεριστικές, μεγαλοπρεπείς, λιτές, «θαυματουργές», στη θάλασσα ή ψηλά στο βουνό, ερημικές ή πολυπάτητες, οι εκκλησίες της Παναγίας γιορτάζουν ανάλογα με τα τοπικά έθιμα και τα παραδοσιακά προϊόντα του κάθε νησιού. Και με μια αίσθηση από την ελληνική αρχαιότητα να πλανάται στην ατμόσφαιρα, από τα θρησκευτικά πανηγύρια δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι μουσικές και οι γεύσεις, σαν μια γνώριμη από το παρελθόν θυσία στο Θείο.

Είναι η Παναγιά η Μεγαλόχαρη, η βρεφοκρατούσα, η ελεούσα η Θαλασσινή, η Εκατονταπυλιανή, η Γιάτρισσα, η Μυρτιδιώτισσα, του Σουμελά... μα πάνω απ' όλα είναι η Παναγιά η Μάνα. Από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, σε βουνά, πόλεις, χωριά και νησιά, κάποια Παναγιά παρηγορεί, εμψυχώνει και γαληνεύει όποιον της γυρεύει βοήθεια.

Και τούτη τη Μάνα, τη μια και μοναδική, γιορτάζει ο χριστιανικός κόσμος, με τη μεγαλύτερη κατάνυξη και λαμπρότητα. Το Δεκαπενταύγουστο, χιλιάδες πιστών, με την ψυχή γεμάτη ελπίδα και κατάνυξη, προστρέχουν στα αμέτρητα προσκυνήματα, όπου λιτανεύονται οι θαυματουργές εικόνες της Μεγαλόχαρης για να αποθέσουν τη δική τους ικεσία στη χάρη Της.

Σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας η Παναγιά είναι η "πηγή" της ελπίδας μας και της εκπλήρωσης των προσδοκιών μας.

H εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι ημέρα χαρμολύπης για τον χριστιανισμό. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι έχει περάσει στη λαογραφία μας ως θρησκευτικό πανηγύρι και όχι ως πένθος, γιατί αναφερόμαστε όχι απλά στον θάνατο, αλλά στην κοίμηση και στην μετάσταση της Παναγίας.

Τήνος: Ευαγγελίστρια

Ενα χρυσό καράβι με μια τρύπα στην πλώρη, που «σφραγίζεται» από ένα μεγάλο ψάρι, είναι ένα από τα χιλιάδες τάματα στην Παναγιά της Τήνου, ως ένα μεγάλο «ευχαριστώ» του καπετάνιου για το θαύμα της Μεγαλόχαρης. Πλήθος πιστών κατακλύζουν κάθε χρόνο το νησί για το ευλαβικό προσκύνημα στη Μεγαλόχαρη. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ανηφορίζουν γονατιστοί προς την εκκλησία της Παναγίας προκειμένου να εκπληρώσουν το τάμα τους. Από το 1823 που βρέθηκε η θαυματουργή εικόνα, ύστερα από φανερώσεις στην Αγία Μοναχή Πελαγία, στην εκκλησία που χτίστηκε στο ίδιο σημείο εορτάζεται κάθε χρόνο με ιδιαίτερη λαμπρότητα η Κοίμηση της Θεοτόκου, με αποκορύφωμα τη λιτάνευση της εικόνας στην πόλη.

 http://ixnilatis-fpaoa.blogspot.gr/2009/08/15.html

ΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ;

Κάθε δεσποτική εορτή της Εκκλησίας μας αποκαλύπτει στους πιστούς θεολογικές αλήθειες του μυστηρίου της θείας οικονομίας, οι οποίες είναι απαραίτητες για την σωτηρία μας. Έτσι και η εορτή της Μεταμορφώσεως μας αποκαλύπτει·

α´) Ότι ο Χριστός είναι Υιός Θεού και Θεός.

Το άκτιστο φως που βγαίνει μέσα από τον Χριστό και τον περιλούζει και λάμπει το πρόσωπό του ως ο ήλιος· η «φωτεινή νεφέλη», που είναι στην αγία Γραφή σημείο της παρουσίας του Θεού και η φωνή του Θεού πατρός που ακούγεται μέσα από τη νεφέλη να λέγει «ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα· αυτού ακούετε» και (Ματθ. 17,5)· ο Μωυσής και ο Ηλίας οι θεόπτες και μεγάλοι προφήτες που τον αναγνωρίζουν ως Κύριό τους και αποκαλύπτουν ότι ο Χριστός είναι Κύριος ζώντων και νεκρών, ότι δεν είναι ένας προφήτης σαν κι αυτούς, ότι δεν είναι κάποιος που εκφράζεται αντίθετα απ’ αυτούς και εναντίον του Θεού, όπως τον παρουσίαζαν οι Ιουδαίοι, και που συζητούν μαζί του για την «έξοδο του» (Λκ. 9,32)· οι μαθητές που πέφτουν κάτω μπρούμυτα έκπληκτοι και θαμπωμένοι από τη Θεοφάνια του Χριστού, όλα αυτά αποκαλύπτουν και παρουσιάζουν παραστατικά και με μεγαλοπρέπεια τη θεία φύση του Χριστού. Τη θεία φύση που κρυβόταν θεληματικά πίσω από την ανθρώπινη. Τη θεία φύση που ο Χριστός αποκαλύπτει σε όσους τον αναζητούν και είναι καλοπροαίρετοι και χωρίς δόλο (πρβλ. Ιω. 1, 42·46·48).

β´) Τη δόξα της ανθρώπινης φύσεως.

Κατά τη μεταμόρφωση του Χριστού, το ανθρώπινο του πρόσωπο και το ανθρώπινο του σώμα –που αργότερα σταυρώθηκε και θάφτηκε– αυτό έλαμπε, αυτό ακτινοβολούσε. Ακόμη και τα ρούχα που το καλύπταν κι αυτά έλαμπαν και ακτινοβολούσαν (Λκ. 9,29). Η λάμψη του σώματος του Χριστού επεκτεινόταν και σ’ αυτά. Συνεπώς στη Μεταμόρφωση, φάνηκε εκτός από την θεότητα του και η δόξα της ανθρώπινης του φύσεως. Η δόξα του νέου Αδάμ, που δεν μολύνθηκε ποτέ από την αμαρτία.
Η ανθρώπινη του φύση ήταν μεν δοξασμένη από τα σπλάχνα της Θεοτόκου, αλλά μέχρι τότε δεν φαινόταν. Κρατούντο τα μάτια των μαθητών και δεν την έβλεπαν. Τώρα όμως, για πρώτη φορά άνοιξαν, για να δουν αυτό που είχε ο Χριστός από τη στιγμή που ενανθρώπισε. Δηλαδή στην πραγματικότητα δεν μεταμορφώθηκε ο Χριστός, αλλά μεταμορφώθηκαν τα μάτια των μαθητών του πνευματικά, ώστε να μπορούν να δουν το άκτιστο φως. Το φως το οποίο θα φωτίζει την ανέσπερη βασιλεία του Θεού (Αποκ. 22,5).
Και με την πράξη του αυτή ήταν σαν να έλεγε ο Χριστός· «Προσέξτε· έτσι όπως λάμπω τώρα, έτσι θα λάμψετε και εσείς οι άνθρωποι. Όλοι οι πιστοί και αφοσιωμένοι χριστιανοί». Αυτό που είχε πει κάποτε σ’ ένα κήρυγμα του ότι «οι δίκαιοι εκλάμψουσι ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του πατρός αυτών» (Ματθ. 13,43), έρχεται τώρα να το πιστοποιήσει και να το αποδείξει εμπειρικά. Και θα το πιστοποιήσει και αργότερα ο Χριστός, όταν θ’ αποστείλει το Πνεύμα το Άγιο, κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, και οι τότε πιστοί θα ζήσουν θείες εμπειρίες και θ’ αποκτήσουν κατά Θεό ένδοξα χαρίσματα. Και θα το πιστοποιεί συνεχώς δια του φωτισμού και της λάμψεως που εκπέμπουν οι ανά τους αιώνες άγιοί του.

γ´) Να υπακούμε στο Θεάνθρωπο Χριστό και το λόγο του.
Είναι ο Χριστός τέλειος Θεός, ο ένας της Αγίας Τριάδος, που ενσαρκώθηκε και έγινε και τέλειος άνθρωπος. Πρέπει να τον αναγνωρίζουμε ως Σωτήρα μας και να ακολουθούμε το θέλημά του. Αυτό πρέπει να είναι και το κύρια αίτημά στην προσευχή μας, όπως μας δίδαξε ο ίδιος. «Αγιασθήτω το όνομά σου, ελθέτω η βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημά σου» λέμε στο «Πάτερ ημών».
Όταν έτσι ζούμε και έτσι πολιτευόμαστε, απ’ αυτή τη ζωή θα ζούμε τη δόξα του και τη βασιλεία του, όπως οι προφήτες, οι απόστολοι και οι ανά τους αιώνες άγιοι. Τα υλικά αιτήματα και οι υλικές ανάγκες δεν θα είναι το πρόβλημά μας. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που παρατηρούμε στην εποπτεία της Μεταμορφώσεως. Στο Θαβώρ αναστέλλονται όλες οι ανθρώπινες επιθυμίες. Δεν σκέφτονται οι απόστολοι τι θα φάνε, τι θα πιούνε, που θα μείνουνε. Σκέφτονται μόνο για τον Χριστό, τον Μωυσή και τον Ηλία, να τους κάνουνε τρεις σκηνές. Και το λένε αυτό, γιατί εκείνη τη στιγμή τα έχουνε χαμένα και δεν ξέρουν τι λένε (Μαρκ. 9,7·Λκ. 9,34). Και όχι γιατί σκέπτονται με υλική προοπτική για τον Χριστό και τους δύο προφήτες. Να συνεπώς τι είναι η βασιλεία του Θεού. Ελαχιστοποιεί και ασημαντοποιεί όλα αυτά που θεωρούμε σπουδαία, ζωτικά και αναγκαία για την ύπαρξή μας. Και γι’ αυτό ο Χριστός μας γυμνάζει με τις εντολές του να μη εξαρτώμαστε από πράγματα τα οποία δεν θα υπάρχουν στη βασιλεία του.

Τι θα γίνει αν δεν αναγνωρίσουμε τον Θεάνθρωπο Χριστό ως Σωτήρα μας και δεν υπακούσουμε στο λόγο του; Αν σκεπτόμαστε συνεχώς ανθρωποκεντρικά και πιστεύουμε «πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος» (Πρωταγόρας 490-420 π. Χ.) και όχι ο Θεάνθρωπος;

Την απάντηση μας δίνει ιστορικό γεγονός που συνέβη την ίδια μέρα με την οποία γιορτάζει η Εκκλησία μας τη Μεταμόρφωση του Χριστού μας, το 1945. Στις 6 Αυγούστου του 1945 οι Αμερικανοί ρίχνουν την πρώτη ατομική βόμβα στην Χιροσίμα και την κάνουν στάχτη. Τυχαίο γεγονός ή σατανική επινόηση; Αγνοούμε. Πάντως γνωρίζουμε ότι ο φασίστας Χίτλερ όλους τους πολέμους τους άρχιζε Κυριακή και ότι οι δημοκρατικοί και πολιτισμένοι και «χριστιανοί» Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι κηρύξαν τον πόλεμο στην Σερβία το 1999 την παραμονή της 25ης Μαρτίου, ημέρας του Ευαγγελισμού, και οι Άγγλοι συνέχισαν τους βομβαρδισμούς και το Πάσχα που ακολούθησε, ρίχνοντας βόμβες με την επιγραφή «καλό Πάσχα».
Λοιπόν, αν δεν δεχθούμε ­–δια της υπακοής στον Χριστό– να μας φωτίσει και να μας αγιάσει το άκτιστο φως της Μεταμορφώσεως, θα έρθουν τα «φώτα» της σύγχρονης τεχνολογίας, χρησιμοποιούμενα από δαιμονικά μυαλά, να κονιορτοποιήσουν και να καταστρέψουν ολοσχερώς τον ανθρώπινο πολιτισμό. Κι αυτό θα γίνει όχι μόνο με τις πολεμικές συγκρούσεις αλλά και με ατυχήματα σαν το Τσερνομπίλ και της Φουκοσίμα, στα οποία αποδείχτηκε, ότι ο άνθρωπος, αφού επένδυσε όλες τις ελπίδες του κι όλα τα όνειρά του στις προόδους της επιστήμης, για ν’ απολαμβάνει μέσω της αλόγιστης χρήσεως των επιστημονικών ανακαλύψεων μια ξέφρενη ζωή απολαύσεων και ανέσεων με το πιο χαμηλό κόστος, στο τέλος χλώμιασε από φόβο και ανασφάλεια για το μέλλον του.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ.

πηγή